پلاکت

آخرین باری که با هم چت کردیم، من رو دچار یه حمله عصبی کرد. ماه‌ها بود که از این حمله‌ها نداشتم، آدمای ایرانم که استادِ درست کردنِ اون موقعیت خاص برای حمله‌هام بودن، از خودم دور نگه داشته بودم. با خوشحالیِ تمام خیلیا رو بلاک کرده بودم. کسایی که بهشون توضیح می‌دم همچین مساله‌ای دارم، معمولا فکر می‌کنن بزرگنمایی می‌کنم و محل نمی‌دن، و برای همینه که وقتی می‌شد تنها راهِ تماسِ این آدم‌ها رو با یه دکمه از بین برد، دنیا برام آروم شده بود. اون‌قدر که حتی به خودم حال بدم و خاطره‌ی حمله‌ها برام کمرنگ بشه. اونقدر کمرنگ که حتی محض احتیاط از مشاورم برای کنترل کردنشون کمک نخوام، با اینکه به معنیِ دقیقِ کلمه تو فرمی‌که روز اول بهم داد هزار بار بهشون اشاره کرده بودم.

از روزی که دوباره شروع کردم به نوشتن، و کامنت‌های محبت‌آمیز و دلداری دهنده گرفتم که اینقدر خودم رو سرزنش نکنم و تقصیر به گردن خودم نندازم، منتظر بودم به این پست برسم که متوجه اشتباهتون بشین.

مزخرف‌تر از اینکه مجبور باشی پستی بنویسی که محتوایش را دوست نداری، این است که پست را اشتباها پاک کنی و مجبور شوی از اول همه چیز را بیاوری روی کاغذ.

تصور کنید هیچ چیز از حساب‌داری نمی‌دانید. جمع و تفریق بلد نیستید و به عمرتان چرتکه ندیده‌اید. هرگز درگیر سود و زیان نبوده‌اید و کوچکترین اطلاعی از اینکه کسب‌و‌کار چیست، ندارید. سرمایه خوبی دستتان است و میل هم دارید وارد بازار شوید، اما باید شریک داشته باشید.

هیچکس از خودش نپرسید این چه موشکیه که داره از تهران دور میشه؟